Marina Spanou

Ποια κομμάτια μου να αλλάξω Να μπορώ να με ταιριάξω Στον κόσμο σου Ποιες ιστορίες να χωρέσω Ποια

Λίγο πριν να μπει Αύγουστος πάλι Συστηθήκαμε για τρίτη φορά Η Επίδαυρος μας είχε βγάλει Στην ίδια σκιά κάτω

Ξέρω ποια είναι η λύση, να πάμε στο Παρίσι Νοικιάρικο στον όροφο 7 Μια τρύπα το σαλόνι, στον κόσμο τόσο μόνοι θα

Σε είδα πρώτη φορά Να χορεύεις κάτω απ’τη σελήνη Σε μια ντίσκο παλιά Εκεί που η νύχτα τρεμοσβήνει

Πόσο να πονώ, για σένανε να λιώνω Σ’έβαψε το φεγγάρι, για να ματώνω Έβαψε τα μάτια σου με φως ξενιτεμένο

Ένας ατελείωτος μύθος Πως η σχέση σου με τον χρόνο δε με νοιάζει συνήθως Ήσουν κι εσύ απ’ αυτούς τους νέους

Δεν θα σου πω ότι φοβάμαι Πως τα χέρια μου σφίγγουν ό,τι αγαπάνε Εσύ φτιάχτηκες μόνο για να πετάς Από τις

Θέλω να ξυπνάω μαζί σου Και να πίνουμε τον πρώτο καφέ στο μπαλκόνι σου Σε αυτές τις μικρές κούπες που τόσο

Σ’ένα αδιάφορο πάρτι Στεκόσουν στην άκρη Μ΄ένα τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη Σαν να έψαχνες κάτι Να

Ακόμα μια τελευταία έχω λεζάντα σε πάνινη τσάντα που λέει δεν ξαναγυρνώ Νεγκλιζέ τους φόβους μου έχει κεντήσει μα όταν

Σου φαίνεται ωραία η ζωή απ’το μικρό σου το μπαλκόνι Μου έστειλες μήπως να ‘ρθεις να δούμε τον ήλιο πως απλώνει

Τρέχουν τα Τα χρώματα στα μάγουλα σου Ζωγράφισα Έναν Αύγουστο στα βήματα σου Ήξερες πάντα να φεύγεις

Ω φτιαγμένο από Φτιαγμένο από ονείρων υλικά Κι όλη η πλάση θε να μοιάσει Στων χειλιών σου τη δροσιά

{Spoken} Γεια Πήρα να δω τι κάνεις Ελπίζω να είσαι καλά Σου στέλνω αυτό χωρίς πρόλογο,

Το μπαρ αδειάζει, τα τραγούδια μας τελειώνουν Θα έπρεπε τώρα τα χείλη να ριζώνουν Απέναντι μου όλο το βράδυ έχεις